[Column] 'Meelkers Malingen': ''Herdenken van een bijna vergeten bombardement'

2-wekelijkse column van Frerik Meelker: 'Meelkers Malingen'. 

Morgen is het tachtig jaar geleden dat Nijmegen werd getroffen door het op Rotterdam na grootste bombardement op Nederland ooit. De mensheid lijkt niet klaar met het verwoestende fenomeen oorlog. De oorlog tussen Israël en Hamas en die tussen de Russische federatie en Oekraïne zijn hier een wrede bevestiging van.

Bezetting en oorlog, er zijn er steeds minder in onze samenleving die het zelf hebben meegemaakt. Veiligheid is na gezondheid ons grootste goed. Wij maken ons druk om onze eigen impact op het milieu. Staan wij stil bij de uitstoot en de grondstoffen die nodig zijn voor de productie van wapens en munitie om onze veiligheid te verdedigen? Nog nooit zijn er zo veel mensen op de vlucht geweest, gezien de huidige geopolitiek zal het eerder toe- dan afnemen. De onmacht wordt afgewisseld met een begrijpelijke frustratie. Vaak zijn het onschuldige omstanders die worden vermalen in de strijd waarin iedere kant blind gelooft in eigen gelijk.

Zo ook de twee jaar oudere broer van mijn grootmoeder, Johan Th. van Elferen. Op haar verjaardag, die beruchte 22 februari, werd hij, samen met zijn aanstaande schoonvader Antonius Moors, getroffen in de buurt van het station waar zij beiden werkten. Het verlies heeft van mijn grootmoeder een overtuigd pacifist gemaakt. Mijn opa stak er vaak de draak mee: mama met het gebroken geweertje. Ze bleef haar hele leven groot bewonderaar van Titus Brandsma, de eigenzinnige geestelijke die zelfs zijn beulen met compassie benaderde. Het is maar één van de verhalen, van mensen die nooit meer een nieuwe dag zouden meemaken. Hun geschiedenis, belevenissen en dromen, verdwenen als tranen in de regen. Het gemis een blijvend litteken op de ziel van hun nabestaanden, totdat ook hun tijd op is. Zo dreigen de herinneringen te vervliegen en vervallen wij steeds opnieuw in de spiraal van angst, woede en haat. Wanneer de slachtoffers van ooit de daders van nu kunnen worden.

Herinneren en herdenken is het minste wat wij kunnen doen, voor de slachtoffers van toen, van nu en hen die nog zullen gaan vallen. Daarom loop ik vanavond mee met de Brandgrenswandeling, voor Johan en al die anderen.

Lees hier de vorige column van Meelker.

---

Dit bericht delen: