[Column] Dè es so! Alles wat je aandacht geeft, groeit

‘Oost west, thuis best’ is een van de bekendste spreekwoorden die Nederland rijk is, maar ook elders huist dit spreekwoord aan de muur. Onze oosterburen zeggen: ‘Ost oder West, daheim das Best’ en onze westerburen zeggen: ‘East, west, home is best.’ Er zal dus wel een kern van waarheid in zitten.

Waar dit Delfts blauwe tegeltje ongetwijfeld ook, al dan niet denkbeeldig, aan iedere huismuur prijkt, is in De Kolping. Met eigen ogen kon gans Nederland zien hoe het er werkelijk aan toegaat in deze beruchte Nijmeegse volkswijk. Slechts zes afleveringen waren ervoor nodig om mijn naaste buren voor eeuwig in het hart te sluiten. De Nijmeegse GTST zonder gescripte praat, maar wél met het hart op de tong. Zonder uitzondering hebben Jackie, Truus, Cor, Joop en Bets mijn hart veroverd. En daarom raakte hun persoonlijke leed mij als glurende buur evengoed.

De Kolping, een wijk die een naam heeft waarover niet naar huis te schrijven was. De associatie met geweld en drugsgebruik is er eentje die menig buitenstaander maakte. En ondanks het feit dat er in ieder verhaal een kern van waarheid zit, zag ik met name mensen van vlees en bloed met vreugde, humor en alledaagse sores, want ‘ieder huisje heeft zijn kruisje’. Dit geldt uiteraard niet alleen voor bewoners van De Kolping, maar voor eenieder woonachtig in een van de 44 wijken die Nijmegen telt.

Welke Nijmeegse wijk verdient het eigenlijk niet om zo in beeld te worden gebracht? Dat de aanleiding van de serie de grootschalige renovatie was, hoeft niet te betekenen dat zoiets drastisch per se zorgt voor goede televisie. Het zijn uiteindelijk de mensen met hun verhaal die raken. Daarvoor hoeft geen koikarper verplaatst, hond herbegraven of stoeptegel verlegd te worden.

Opvallend is dat een wijkrenovatie niet alleen iets voor het uiterlijk van een wijk doet, maar ook voor het innerlijk, de ziel. En ik maar altijd denken dat de voormalige radbrakers elders worden gehuisvest of per ongeluk tijdens de renovatie in de fundering zijn gemetseld.

Dit doet me denken aan Bottendaal. De wijk waarin ik gedurende mijn studententijd op kamers woonde. De naam zou afkomstig zijn van ‘het Dal van de Botten’, omdat zich in de nabijheid de Houtberch bevond waarop een galg stond. In de ‘kuilen’ werden de lijken van de misdadigers gedumpt, omdat deze niet in gewijde grond begraven mochten worden. Opgeruimd staat netjes!

Bottendaal, een wijk met deftige panden, was in tegenstelling tot De Kolping nooit bedacht als arbeiderswijk. Echter gedurende vele decennia na de Tweede Wereldoorlog werd het eveneens een verpauperde buurt. Huisjesmelkers die de panden volpropten, ermee speculeerden en ze verwaarloosden, brachten de eens zo statige allure vakkundig om zeep. Met verwaarlozing en verkrotting tot gevolg.

Gelukkig kwamen de bewoners in opstand en luisterde de gemeente. De aanhouder won: vrijgekomen oude fabriekspanden maakten plaats voor nieuwbouwprojecten en dit trok veel nieuwe bewoners. Een smeltkroes van ‘echte Bottendalers’, studenten en vogels van diverse pluimage maken de inmiddels populaire wijk tot een bont en kleurrijk geheel.

Alles wat je aandacht geeft, groeit <3

Houje!

Meer columns van Nathalie lezen? Lees hier de voorgaande column. 

---

Dit bericht delen: