Peters Peinzels (5): 'Identikwijt'
Het was zo’n gestolen kwartiertje waarin ik even het werkgebouw verliet om op een zonovergoten terras een espresso en sigaret naar binnen te werken. Mijn gedachten dwaalden af naar mijn kleinkinderen, waar ik sinds enkele maanden mee gezegend ben. Toen ik naast me ineens een stem hoorde: “ik ben mezelf zo kwijt de laatste maanden, ben mezelf gewoon niet meer.” Ik zakte mentaal iets onderuit en probeerde me af te sluiten voor wat ongetwijfeld zou volgen: een klaagzang over hoe moeilijk het is om jezelf te verwezenlijken, hoeveel energie het kost jezelf te ontdekken en te ontplooien. En dat andere mensen altijd in de weg zitten tussen die droom over een eigen individuele identiteit. Gelukkig voor de stem had zij een meer begripvolle tafelgenoot die volop meeging in haar verzuchtingen.
Maar zelf zat ik al bij de woorden van Oscar Wilde: “de meeste mensen zijn andere mensen. Hun gedachten zijn de meningen van iemand anders, hun levens een nabootsing, hun hartstochten een citaat.”
Met andere woorden: ik geloof niet zo in individualisme en al helemaal niet als dat bestaat uit één of twee kenmerken.
Zo is mijn identiteit sinds een paar maanden weer uitgebreid: ik mag mij opa (laten) noemen. Daar heb ik niet zoveel voor hoeven doen; mijn dochters des te meer en als ik naar hun dochters kijk, realiseer ik me dat mijn eigen kinderen ineens zelf ouder, moeder zijn geworden. Alsof het leven een generatiesprongetje maakt.
En ja, het maakt mijn leven ook rijker, eerlijk is eerlijk.
Een extra onderdeel van een identiteit die al zoveel onderdelen heeft dat het soms duizelt: man, blond, wit/blank, kalend, ambtenaar, vader, ex-echtgenoot, lezer, lui, reiziger op de vierkante kilometer, muziekliefhebber, boomer (volgens mijn kinderen), collega, enzovoort enzovoort.
In de loop der jaren is die optelsom tot stand gekomen; er valt wat af, er komt wat bij. En er is niet één kenmerk dat mij helemaal omschrijft.
Daarom haak ik gemakkelijk af bij identiteitsdiscussies: we zijn gewoon meer dan alleen maar man/vrouw, wit/zwart, katholiek/protestant/jood/moslim/atheïst, gay/bi/hetero/weet niet.
Het is natuurlijk wel gemakkelijk om iemand te reduceren tot één kenmerk; dan hoef je namelijk niet al te genuanceerd te kijken naar je medemens. Voor je het weet namelijk zou je iets van compassie kunnen gaan voelen met die medemens. Dat maakt het leven wel uitdagender, maar niet gemakkelijker.
Naast mij pruttelde het gesprek nog even door. Net toen ik opstond hoorde ik zeggen: “je moet echt werken aan jezelf, je eigen zelf worden.”
Dat is in sommige gevallen een heel slecht advies, maar dat heb ik wijselijk niet gezegd.
Lees hier de vorige Peinzel van Peter.
Dit bericht delen:
Advertenties
