[Column] Evelien Gubbels: 'Zoektocht naar Chronisch Geluk' (19) – Soms is het gewoon een klotedag

Soms heb je van die dagen. Dagen waarop alles zwaar voelt. Je lijf werkt niet mee, je hoofd loopt over, en je hebt geen idee hoe je de uren door moet komen. Én alles lijkt te mislukken. Soms komen deze dagen zonder duidelijke reden, soms zijn de redenen zo overweldigend dat je je überhaupt afvraagt wat maakt dat je nog rechtop staat.

Misschien heb je al van alles geprobeerd om de dag door te komen: ademhalingsoefeningen, een wandeling, even mediteren, in bed liggen, praten, zwijgen of gewoon je frustratie er even flink uitgooien. Maar even heel eerlijk, soms helpt niks. En dan twijfel je misschien aan jezelf: doe ik het wel goed?

Maar nee. Soms ís het gewoon een klotedag. En dat hoort er soms bij.

Een dag waarop zelfs tandenpoetsen lastig is
Laatst had ik zo’n dag. Het was alsof alles me teveel was en zelfs tandenpoetsen voelde als een enorme opgave. Mijn hoofd zat vol, mijn lijf voelde moe en onrustig, en het enige wat ik wilde was onder een deken kruipen en nergens meer aan denken.

Op zo’n moment, toen ik gefrustreerd probeerde “nuttig” te zijn, realiseerde ik me: dit is gewoon zo’n dag. Geen reden, geen oplossing. Alleen maar voelen wat er is.

Je hoeft het niet op te lossen
Ik herken het bij mezelf, maar ik weet dat veel mensen dit hebben: De reflex om te willen fixen, om het nu meteen beter te maken. Omdat het niet oké lijkt om je zo te voelen. Of omdat je bang bent dat het nooit meer overgaat.

Maar veerkracht – en als je het mij vraagt ook geluk – gaat niet over het vermijden van pijn. Het gaat over het dragen ervan. Weten dat het golft, dat het komt en ook weer gaat. Dat je niet altijd hoeft te weten hoe je verder moet, maar dat je erop mag vertrouwen dat je een volgende stap zet. En dat die volgende stap komt.

Je kunt leren om te blijven staan terwijl het stormt. Om jezelf vast te houden als alles wankelt. Om tegen jezelf te zeggen: ik weet niet hoe lang dit duurt, maar ik ben er nog. En ik weet dat er weer een ander moment komt. Dat maakt de pijn niet kleiner, maar het maakt jou wel groter.

Hoe maak je jezelf groter?
Iedereen heeft een ‘ruimte’ waarin je kunt functioneren en reageren zonder overspoeld te raken. In de psychologie noemen we dit de window of tolerance: het gebied waarin je kunt functioneren, voelen en reageren zonder overspoeld te raken. Bij langdurige stress of ziekte wordt die ruimte vaak kleiner. Je raakt sneller overprikkeld, vermoeid of emotioneel. En dat maakt dat de moeilijke dagen extra lastig te dragen zijn.

Als psycholoog en als mens weet ik inmiddels: je kunt jezelf hierin trainen. Niet om geen pijn meer te voelen, of om nooit meer deze dagen te hebben, maar om te leren hoe je blijft staan terwijl het stormt. Juist dan is het belangrijk om goed voor jezelf te zorgen. Om jezelf toestemming te geven om even alles los te laten. Want goed voor jezelf zorgen, juist als je daar eigenlijk geen energie voor hebt, helpt je om je draagkracht beetje bij beetje te herstellen. En hoe groter die ruimte wordt, hoe makkelijker je kunt voelen: dit is moeilijk, maar het gaat voorbij.

Mag je het jezelf gunnen?
Die veerkracht, dat zachte vertrouwen, gun ik iedereen. Het is geen trucje, maar een innerlijke houding. Een oefening in mens-zijn. Het vraagt mildheid, oefening en soms steun van anderen. Iemand die je herinnert aan eerdere stappen die je al zette en hoe je eerdere uitdagingen doorstaan hebt.

En het begint bij die ene gedachte: ook dit gaat voorbij. En: ik hoef het niet alleen te doen.

Helaas leren we dit vaak niet, niet op school, niet in het dagelijks leven. We horen wel dat het belangrijk is om voor jezelf te zorgen, of om soms nee te zeggen, maar pas als je écht gaat snappen hoe alles samenhangt, valt het langzaam op zijn plek.

Tips voor een zware dag
Dus als vandaag een zware dag is: adem. Schrijf iets op. Stuur een berichtje. Huil. Ga even liggen, of blijf liggen als je dat nodig hebt. Deze klinkt misschien wat gek maar is zeker het proberen waard: Kijk jezelf eens in de spiegel en zeg: het hoeft nu even niet perfect – ik mag er zijn, ook zo. Ik hoef nu niets te bereiken, en het beste wat ik kan doen is me nu even niet tegen verzetten tegen wat ik voel.

Je hoeft het niet te weten. Alleen te blijven hopen dat het beter wordt.

En dat is al zoveel waard.

Een mildere blik naar jezelf
Wie weet kan jij de volgende keer, op zo’n dag, wat milder zijn voor jezelf. En voelen dat ook deze lastige dag weer over zal gaan, en de wereld er binnenkort weer anders uitziet.

En heel eerlijk: Nu, een poosje later, maak ik dit artikel toch nog af en ben ik ook weer over mijn lichamelijke dip heen. Wat mij weer leert, dat wat niet vandaag kan, ook morgen weer opnieuw geprobeerd mag worden. Of overmorgen. Of de dag daarna, of daarna. 😉

En dan nog even dit… Misschien ken je het ook andersom: dat je zélf degene bent die met goede bedoelingen tegen een ander zegt “je moet gewoon even een rondje lopen” of “je moet het even loslaten”. Of dat mensen dat juist tegen jóu zeggen als je er even doorheen zit. Lief bedoeld. Maar soms – heel soms – heb je gewoon geen oplossing nodig. Alleen iemand die naast je komt zitten en zegt: “Wat rot. Ik blijf even bij je.” En dat is vaak precies genoeg.

Evelien

Evelien schrijft over psychologie, geluk en gezondheid, en werkt met mensen met een langdurige gezondheidsklachten – vanuit de overtuiging dat geluk mogelijk is, ook met beperkingen, en dat je daarin meer in handen hebt dan je soms denkt. Nieuwsgierig naar meer? www.chronischgelukkig.com 

Sinds kort is Chronisch Gelukkig ook te vinden op Facebook en Instagram – volg de pagina’s voor nieuwe inzichten, tips en herkenning.

Lees ook de vorige column van Evelien

---

Dit bericht delen: