[Column] Evelien Gubbels: 'Zoektocht naar Chronisch Geluk' (16) 'Je moet het maar accepteren', maar hoe doe je dat precies?

In Nederland leven zo’n 10 miljoen mensen met een chronische ziekte. Elke dag krijgen er ergens in ons land mensen slecht nieuws, overlijden er dierbaren, verliezen mensen hun werk of hun toekomstplannen. Er is veel rouw er is veel verdriet ook al praten we er niet altijd over.

En wat je dan vaak hoort is: 'Je moet het maar accepteren.'
Maar hoe dóe je dat eigenlijk? Hoe accepteer je iets dat je zó raakt? Ik weet zeker dat iedereen zich herkent in het gevecht van omgaan met iets dat je niet prettig vindt en hoe we daarmee omgaat verschilt van mens tot mens, daarom leek het me goed hier eens over te schrijven.

Acceptatie betekent helemaal niet dat je het er mee eens moet zijn!
Als psycholoog werk ik met mensen die leven met langdurige gezondheidsklachten. In elk traject en bij iedereen met wie ik werk, komt het thema acceptatie terug. Toch merk ik dat er vaak een hardnekkig misverstand over acceptatie bestaat. Ik hoor (helaas) regelmatig dat mensen al kriebels krijgen bij het woord alleen, en zich bijna automatisch verzetten. En eerlijk gezegd begrijp ik dat heel goed. Want als iemand – die geen idee heeft hoe het écht is voor je – tegen je zegt dat je je er maar bij moet neerleggen, voelt dat niet als steun, maar als onbegrip. Dan is het logisch dat je weerstand voelt.

Volgens het woordenboek betekent acceptatie het aanvaarden of goedkeuren van iets, bijvoorbeeld een situatie, een voorstel of een persoon. Maar ik wil heel duidelijk maken dat het psychologische proces van acceptatie, vooral bij rouw of verlies, iets anders is. Acceptatie betekent hierbij helemaal niet dat je het ergens mee eens hoeft te zijn. Het is echt iets anders dan 'je erbij neerleggen' of 'het goedkeuren van iets'. Want laten we eerlijk zijn: sommige dingen in het leven zijn zó ingrijpend, daar kun je je gewoon niet bij neerleggen. En dat hoeft ook niet.

Wat is acceptatie dan wel?
Acceptatie gaat, als je het mij vraagt, over hoe je je verhoudt tot dat wat je overkomt. Het beweegt zich tussen twee uitersten:

• Verdrinken in wat er gebeurt: Er helemaal in opgaan, geen lichtpuntjes meer zien.
• Verdringen: Doen alsof het er niet is, doorgaan, negeren. De welbekende ‘kop in het zand’ tactiek.

Acceptatie bevindt zich ergens in het midden. Het is niet zwart of wit, niet alles of niets. En vooral: het gaat niet over je mening over wat er gebeurd is. Je hoeft het er niet mee eens te zijn.

Het is een proces waarin je leert om mét je situatie te leven, in plaats van er voortdurend tegen te vechten of te negeren. Je hoeft het absoluut niet eens te zijn met dat wat gebeurt.

Maar hoe ziet dat er dan uit, in het dagelijks leven?
Acceptatie gaat over erkennen dat iets er is, en van daaruit een manier vinden om ermee te leven. Op jouw manier. Het betekent ruimte maken voor verdriet, boosheid of gemis, maar ook blijven zien wat er nog wel is. Een beetje dankbaarheid, een sprankje hoop, een moment van rust.

Voor de één betekent acceptatie: vaker rust nemen in plaats van altijd maar doorgaan of gewoon wat vaker huilen of boos worden. Voor de ander betekent het juist: even kort het verdriet parkeren en weer proberen iets leuks te doen. Wat het ook is; je kunt het altijd vertalen naar kleine, concrete stappen.

Acceptatie is dus voor iedereen anders. En het is geen eindpunt. Het beweegt mee met het leven, met hoe je je voelt.

Er zit geen begin of einde aan acceptatie. Het is als een golf in de zee. Soms zijn de golven krachtig en overspoelend, soms is het even stil. Soms lukt het je goed om te blijven drijven, soms voelt het alsof je kopje onder gaat.

En dat alles hoort erbij. Het is zoals het is. De zee stopt nooit met golven produceren, maar soms zijn ze zachter, rustiger, lichter.

Je moet het maar accepteren
Dus als iemand tegen je zegt: 'Je moet het maar accepteren' , leg dan gerust uit dat het daar niet om gaat. Je hoeft niets goed te vinden. Je mag rouwen, worstelen, en toch zoeken naar hoe jij verder kunt, met alles wat er is én alles wat er nog kan zijn.

Daarom wil ik je tot slot graag nog iets meegeven. Voor iedereen die stoeit met rouw, verlies of nog zoekende is naar wat acceptatie eigenlijk betekent.

Sta eens stil bij deze vraag: Wat zou acceptatie voor jou kunnen betekenen?
En stel dat je jouw situatie een klein beetje meer zou accepteren – al is het maar een beetje. Wat zou er dan voor jou veranderen? Wat zou je dan misschien anders doen?

Acceptatie is geen eindpunt, geen knop die je zomaar kunt omzetten waarna je weer ‘verder’ gaat. Het is een startpunt. Een startpunt dat draait om ruimte maken, om reflectie, en om terugkeren naar je gevoel. Een startpunt dat gaat over keuze en over zachtheid voor jezelf.

Evelien

Regelmatig schrijf ik over thema’s als acceptatie en rouw. Wil je hier meer over lezen of weten? Kijk op de website, op Instagram of Facebook of stuur me gewoon een berichtje.

Evelien schrijft over psychologie, geluk en gezondheid, en werkt met mensen met een langdurige gezondheidsklachten – vanuit de overtuiging dat geluk mogelijk is, ook met beperkingen, en dat je daarin meer in handen hebt dan je soms denkt. Nieuwsgierig naar meer? www.chronischgelukkig.com 

Sinds kort is Chronisch Gelukkig ook te vinden op Facebook en Instagram – volg de pagina’s voor nieuwe inzichten, tips en herkenning.

Lees ook de vorige column van Evelien

---

Dit bericht delen: