[Column] 'Meelkers Malingen': 'Geestelijke Grijsheid’

2-wekelijkse column van Frerik Meelker: 'Meelkers Malingen'. 

Voor alles is een crisis; van woning tot wereldvrede, van formatie of  partijpolitieke poppenkast en de aanstaande lentekriebels.
Het liefst lijken wij onze verschillen te benadrukken en elkaars waarden en heilige huisjes spreekwoordelijk af te branden. Alsof er al niet genoeg wordt geschoten met vuurwerk- of zogenaamde slimme bommen.

Wij moeten van onszelf het mooiste leven leiden en er uitzien als topatleten. Geen volk ter wereld is zo goed verzekerd voor alles en nog wat en toch maken wij ons iedere dag weer druk. Wij lijken haast onbewust van onze bevoorrechte positie van overdaad.

Toch is al die overdaad al snel een belasting, want wat als je nu niet kan voldoen aan al die ideaalbeelden? Zijn wij niet collectief overprikkeld?  Hoe meer wij zien wat die ander allemaal heeft en beleeft, hoe meer het ons frustreert dat wij dat niet hebben. Hoe meer je de zogenaamde successen van die ander ziet, hoe meer wij onszelf te kort zien schieten. Wij realiseren ons dat veel, vooral geluk, niet maakbaar blijkt.

Waar wij ooit een crisis fysiek voelden, is dat nu vooral mentaal. Voor de een is het eenzaamheid, de ander brandt af in een werkklimaat waarin het voelt alsof hij of zij steeds meer met minder moet doen.

Van alle essentiële collectieve voorzieningen en diensten zijn commerciële bedrijven gemaakt, die doorschieten in efficiencygeilheid. Alles voor de winst en een oneindig economische groei!

In sommige essentiële beroepen, zoals zorg, onderwijs en veiligheid, werken mensen in een permanente staat van overbelasting. Deze zal ook niet snel af gaan nemen, de vergrijzing begint pas. Aan één beroepsgroep lijkt er geen gebrek in deze geestelijke misère: coaches, van mindfulness tot yoga in de vorm van mannen- of vrouwencirkels. Eeuwenoude Aziatische wijsheden en allerhande sjamanistische rituelen die ons bijstaan in deze geestelijk slopende tijden.

De reguliere geestelijke gezondheidszorg lijkt vooral aan symptoombestrijding te doen. Zolang wij er niet in slagen de onderliggende oorzaak aan te pakken, verliezen steeds meer mensen de motivatie om te blijven werken in sectoren waar ze te weinig waardering en voldoening voelen.

Dreigen wij overgeleverd te raken aan deze neoliberale hippies met flinke verdienmodellen? Het geeft aan dat gezondheid ons een lieve duit waard is.

Ik zou zelf ook liever mijn geld besteden aan mensen die de geestelijke gereedschappen geven, dan aan de bureaucratische pillenverstrekkers die in de zak zitten van zorgverzekeraars.

Het is tijd voor de zon; die is gratis en doet iedereen goed!

Lees hier de vorige column van Meelker

---

Dit bericht delen: