2-wekelijkse column van Frerik Meelker: 'Meelkers Malingen'.
Her en der hangen er weer spandoeken uit de ramen van leegstaande gebouwen in de binnenstad van Nijmegen. Al eerder dit jaar werden panden in de Broerstraat, Molenstraat en Grotestraat bezet.
Vooralsnog mag het krakerscollectief Jantien in de Burchtstraat blijven. Nijmegen blijkt haar oude streken nog niet helemaal verleerd, maar te vergelijken met de krakersbeweging van de jaren zeventig is deze actie nog lang niet. Terwijl de kosten zijn toegenomen en kansen op een traditioneel onbezorgd studentenleven lijken te zijn afgenomen.
Vaak reageren wij neerbuigend en afkeurend over de actiebereidheid van de huidige generatie jongeren. Hierin is een nieuwe trend te bemerken; iedereen raakt betrokken bij de lange reeks moderne protestbewegingen. Hoe nobel ook de idealen, des te groter is het venijn waarmee wij bijten naar hen die er voor kiezen het protest een stem te geven.
Sinds een week zaait de grootste splijtzwam van de wereld, de oorlog tussen Israël en Hamas, haar sporen van verdeeldheid in onze straten. Is het een collectieve overprikkeling of een algeheel gevoel van miskenning? Zijn het onze media die alleen maar hameren op verschillen?
Misschien hebben wij met het ongeremde individualisme de onderlinge verdraagzaamheid geofferd. Ik blijf hopen op meer spandoeken dan schandpalen.
Lees hier de vorige column van Meelker.