Over een kleine week is het Halloween. In Nederland wordt dit jaarlijkse, van oorsprong Keltische feest, steeds populairder. Je kunt er al vanaf september niet meer omheen, al was het alleen maar door de merchandise die je om de oren vliegt: van vleermuis tot bezemheks. Dat feesten, zowel religieus als, in dit geval heidens, over het algemeen bekend staan om hun verbroedering en saamhorigheid staat buiten kijf. Echter, geldt dit ook voor de onwetendheid van de gemiddelde feestelijke deelnemer ten aanzien van de oorspronkelijke symboliek.
Dat geldt zeker niet voor Divali, een Hindoeïstische Lichtjesfeest, dat momenteel wereldwijd door 1 miljard mensen wordt gevierd. De meeste Nijmegenaren zullen waarschijnlijk noch notie hebben van het bestaan noch van de betekenis van dit vijfdaagse festival. Divali, symbolisch bedoeld als ‘de overwinning van het licht over de duisternis’, begint niet zoals Halloween op een vaste datum, maar laat zich leiden door de stand van de nieuwe maan. Om vervolgens volgens een vast stramien per dag verschillende rituelen uit te laten voeren door haar beoefenaars.
Deze hang naar licht wordt niet alleen benadrukt door Divali, maar ook door een christelijk feest als Kerstmis of een joods feest als Chanoeka. Naast het feit dat de mens symbolisch verlangt naar het licht, is het ook pure noodzaak. De aanwezigheid van licht is namelijk van levensbelang; zonder licht geen leven. Gelukkig brandt de zon nog zo’n vijf miljard jaar, dus daarover hoeven we de komende tijd geen kopzorgen te hebben. Voorlopig draaien wij ons vaste rondje rondom deze schitterende ster.
Welke welvaartsgedachte steeds vaker de kop opsteekt is: ‘Hoe het vakantiegevoel vast te houden?’. Dit zal onlosmakelijk verbonden zijn met het feit dat de westerse mens het tegenwoordig zo ‘druk, druk, druk’ heeft. In een maatschappij waarbij een dikke baan en dito salaris steeds meer het credo zijn, zegeviert stress weelderig. En hoewel de originele functie van stress een zeer nuttige was, zorgt het bij langdurige aanwezigheid voor meer leed dan welke topcarrière dan ook goed kan maken.
Daarom kijkt men tegenwoordig ook zo reikhalzend uit naar vakantie, weg van alle sleur. Een luxe die wij pas kennen sinds de jaren zestig van de vorige eeuw. Met de introductie van betaald verlof, vakantiegeld en een betaalbaardere auto, al dan niet inclusief sleurhut, toog de Nederlander onder andere naar de Franse kust voor een snuifje zon en een verse baguette.
Inmiddels heeft de auto vaker plaats gemaakt voor ‘schaamteloze’ vliegers naar verdere oorden, maar de insteek is hetzelfde gebleven. Verandering van spijs doet eten; het doet de mens goed. Bij thuiskomst begint het hele vicieuze circus weer opnieuw: wasjes draaien en vouwen en terug naar de orde van de dag, veelal gepaard met de bijkomstige stress.
Zou het niet fijn zijn om het vakantiegevoel nooit te hoeven loslaten, maar het een vast ritueel van je dagelijkse bestaan te laten zijn? Misschien moet je er regelmatig met een paar tips en tricks – niet te verwarren met tricks or treats – ludiek aan worden herinnerd. Luister dan vanaf komende vrijdag naar ‘Sabbaticast’, de podcastshow waarin Kat en Naat het vakantiegevoel verlengen en de zon weer laten schijnen.
Houje!
Meer columns van Nathalie lezen? Lees hier de voorgaande column.