[column] LS Iconen

Queen Elizabeth was hét symbool van Groot Brittannië, vooral omdat ze al sinds 1952 koningin en daarmee het belangrijkste samenbindende instituut van het land was. De meesten kenden niets anders.

Gedurende 70 jaar was ze als staatshoofd de constante factor in roerige tijden. In deze periode veranderde het ooit zo machtige wereldrijk tot een middelgroot land met grote interne problemen, dat door Brexit ook nog de lijntjes met de rest van Europa doorsneed. Voor de Britten veranderde alles, alleen de Queen bleef. Ze werd gedreven door een ongekend plichtsbesef jegens haar volk, maar zei daar weinig over. Dat mocht ze ook niet. Als staatshoofd moest ze haar eigen mening voor zich houden en dat liefst 70 jaar lang.

Tien dagen lang namen de Britten met al hun in eeuwen opgebouwde tradities afscheid van hun vorstin en misschien ook wel van hun grandeur.

Met de laatste wegstervende tonen van een eenzame doedelzak in de crypte van St George`s Chapel werd er niet alleen een icoon begraven, maar tevens een heel tijdperk.

De Queen is dead, God save the King! Charles zal het er moeilijk mee krijgen. Hoe lang zal zijn Verenigd Koninkrijk nog verenigd blijven? Wat blijft er over van het door zijn moeder zo gekoesterde Gemenebest? Slaagt hij er in zijn familie bij elkaar te houden?

De Britten zullen hun volkslied God save The King nog vaak moeten zingen. Hij kan wel wat zegen van boven gebruiken.

Een garantie is dat echter niet. In Frankrijk, Rusland en Duitsland zong het volk hun koningen, tsaren en keizers met gelijksoortige woorden op dezelfde melodie van Händel ook al toe. Die hebben het geen van allen gered!

Gisteren beleefde ons vorstenhuis een allesbehalve iconische prinsjesdag. Voor het eerst in de geschiedenis stond er ook joelend publiek langs de route, dat luidkeels duidelijk maakte de koning met zijn familie `als landverraders` naar een ver verbanningsoord te willen sturen. Arme Willem, dat krijg je als je formeel hoofd bent van een regering dat van de burgers als rapportcijfer een 3.3 krijgt.

Met zo`n diepe onvoldoende ben je voor elk examen gezakt en blijf je onherroepelijk zitten. Maar dat is toch het laatste wat velen willen.

Onze koning kan er persoonlijk ook niets aan doen, want hij moet net zoals al zijn gekroonde collega`s in democratische landen ook braaf zijn mond houden als het om politiek gaat.

Al maakte hij in de Troonrede met een statement duidelijk dat polarisatie Nederland onwaardig is en we daarmee alleen maar van de regen in de drup komen; de toon is gezet. Met minzaam blijven wuiven is het de vraag of Amalia ooit het pluche van de troon gaat halen.

Als herexamen kondigde de regering op het nippertje voor Nederland ongekende steunmaatregelen aan. Hadden ze niet veel eerder met hun huiswerk moeten beginnen?

Vandaag en morgen, tijdens de algemene beschouwingen, zal de oppositie alle denkbare spaken tussen de wielen steken. De vraag is of een aantal van deze volksvertegenwoordigers ook het hele volk wil vertegenwoordigen of alleen hun eigen luidruchtige achterbannetjes. De iconische versiering op de hoedjes van sommige dames doen het ergste vrezen. Draag die dingen met carnaval en niet als serieuze en beschaafde volksvertegenwoordiger!

Nijmegen nam vorige week woensdag afscheid van een plaatselijk icoon. In de Stevenskerk kwamen honderden burgers bijeen om Gerard van Groningen de laatste eer te bewijzen.

Als zoon van een eenvoudige groenteboer groeide hij door tot dé organisator van talloze Nijmeegse evenementen: als jarenlang lid en voorzitter van het Actief Comité Binnenstad Nijmegen stond hij aan de wieg van de Zomerfeesten, later omgedoopt tot Vierdaagsefeesten.

Hij werd directeur van het Evenementenbureau. Hij organiseerde het culinaire Waalkade à La Carte, de Fietsvierdaagse, de Bevrijdingsdagen in de Goffert, oldtimer-concoursen, een groot internationaal dansevenement in het Triavium en probeerde de oude luisterrijke Blauwe Schuit nieuw leven in te blazen.

Nijmegen Zingt, dat onlangs voor de 15e keer werd gehouden, was zijn laatste `kindje`.

Gerard ging met organiseren door tot dat zijn lijf hem helemaal in de steek liet.

Hij deed het niet om er zelf beter van te worden, maar uit een ingebakken plichtgevoel voor de inwoners van de stad: `Ik geniet als anderen er ook van genieten, om leven te brengen in de stad en daarmee Nijmegen op de kaart te zetten.`

Gerard zag mogelijkheden en wist schijnbaar dichtgetimmerde deuren te openen; een `nee, kan niet` accepteerde hij niet en dan ging hij stiekem toch door met ritselen en regelen. Zijn enthousiasme was aanstekelijk, een persoon met een grote uitstraling, een voorbeeld voor velen; een icoon van en voor de stad, een blijvertje ook al is hij er zelf niet meer bij.

Carolus

Meer lezen van Carolus? Lees hier de voorgaande column.

---

Dit bericht delen: