De zomer was lang en heet. In heel Europa veranderden weelderige bossen in een zwartgeblakerde woestenij. Datzelfde geldt ook voor de grootste brandhaard die Europa sinds de Tweede Wereldoorlog teistert. De gevolgen van Poetins Oekraïne-oorlog worden steeds meer voelbaar voor de gemiddelde Europeaan.
De westerse wereld kijkt al maanden reikhalzend uit naar een heldenactie van James Bond of één van zijn collega`s met een Licence to Kill die in één klap een einde maakt aan de veroorzaker van deze waanzin.
Helaas, 007 bestaat alleen op het witte doek en het is maar zeer de vraag of Rusland door zo`n actie zal veranderen. In Rusland wemelt het inmiddels van Poetins klonen.
Dus zit er helaas niets anders op dan Oekraïne met alle middelen te blijven steunen in de hoop dat een wereldbrand uitblijft. Het definitief dichtdraaien van de Russische gaskraan leidt tot een ongekende energiecrisis met als gevolg een torenhoge inflatie. Dit raakt de gewone burger met huizenhoge prijzen voor gas en elektriciteit en alsmaar duurdere boodschappen. Er blijft voor de regeringen niet veel anders over dan met peperdure steunmaatregelen brandjes te blussen om te voorkomen dat hun burgers tijdens de komende wintermaanden rillend van de kou en de honger onder de warme dekens blijven liggen.
In ons land is brandweercommandant Rutte eindelijk wakker geschrokken en heeft hij zijn ploeg in uiterste staat van paraatheid gebracht. Er was al rook genoeg en hij was gewaarschuwd, maar nu zijn de smeulende vuurtjes niet meer te doven met mooie woorden. Het zijn inmiddels uitslaande branden. Naast de internationale energiecrisis en de inflatie zijn er nog een paar brandjes van eigen bodem zoals de stikstofcrisis en de asielzoekerscrisis, die als veenbranden onder de oppervlakte steeds weer leiden tot nieuwe oplaaiende vuurtjes.
En voor een gelijktijdige bestrijding van al deze brandjes is Ruttes brandweerploeg niet toegerust. Zijn mensen zijn niet op elkaar ingespeeld, rennen alle kanten uit, discussiëren over hoe het vuur bestreden moet worden, spelen eigenlijk allemaal voor commandant of lopen weg voor hun verantwoordelijkheid.
Aan preventieve maatregelen hebben ze niet gedacht. Die zijn telkens uitgesteld, pas als de koe verdronken is, wordt er een poging ondernomen om de put te dempen.
Eendrachtig besloot de ploeg volgend jaar, dus pas in 2023, 16 miljard euro uit te trekken om de problemen te lijf te gaan en daarmee de brandjes voor zich uit te schuiven. Hoe, blijft tot Prinsjesdag een groot geheim, aldus het jaarlijks wederkerend sprookje. Dit jaar gaat het blussen niet lukken omdat de loopjongens, de ambtenaren, er niet klaar voor zijn. Volgend jaar wel dan? Er is al zo veel achterstallig onderhoud! Bovendien kost ons stroperig poldermodel, waarin na eindeloos politiek geouwehoer iedereen het met elkaar eens moet worden de nodige tijd.
Maar in oktober kan het al behoorlijk koud zijn en dan draaien de mensen de verwarming graag een paar graden hoger. En eten moeten ze ook, maar het appeltje voor de dorst is in 2023 al lang op. Van geouwehoer krijg je het niet warmer en je maag niet vol. Als het echt koud wordt komt voor velen een echte hongerwinter akelig dichtbij. Onze politici spelen met vuur!
Betekent dit het einde van ons internationaal zo geprezen poldermodel? Is dit overlegmodel, waarin de geit en de kool gespaard worden, nog wel geschikt om snel en doortastend op te treden bij uitslaande branden zoals we die nu zien? Wordt het niet tijd voor een krachtige leider, een sterke man of vrouw, die aan de touwtjes trekt?
In de coulissen van onze Tweede Kamer staan een aantal `stuurlui en redders van het vaderland` klaar die deze rol graag op zich willen nemen. In tijden van crises zoals nu maken ze bij verkiezingen zelfs een grote kans.
Maar `grote leiders` worden vaak machtsbeluste despoten en dan is het met de vrijheid gedaan. Dat gaat meestal niet van vandaag op morgen, maar stapje voor stapje. Willen we dat echt? Ik denk het niet. Wie wil er nou een Nederlandse versie van Orban of Erdogan? Of van een splijtzwam als Trump?
Ons probleem is dat we te veel haantjes hebben die allemaal om het hardst kraaien zonder naar elkaar te luisteren. En bij gebrek aan een goede dirigent leidt dat tot een kakofonisch concert waarin niemand meer geïnteresseerd is.
In Nijmegen bleef het gelukkig bij bermbrandjes die door de aanwonenden zelf werden geblust. In onze gemeenteraad werd men het snel eens om gezinnen die dat nodig hebben een extra energietoeslag toe te kennen. Kijk, zo kan het ook!
Van al die warmte heb ik inmiddels behoorlijk wat dorst gekregen. Gelukkig liggen er in de koelkast nog goed gekoelde Brandjes klaar om dit probleem snel te blussen.
Houd het hoofd koel en de voeten warm!
Carolus
Meer lezen van Carolus? Lees hier de voorgaande columns.