Waterkwartier herdenkt V1-bominslag 18 februari 1945

De herdenking vond plaats bij de herinneringsplaquette bij kloostergemeenschap De Bron, precies daar waar de fatale bom neerkwam. Onder de vele aanwezigen waren naast burgemeester Bruls,  overlevenden, nabestaanden van de slachtoffers, hun kinderen en leerlingen uit groep 8 van basisschool De Aquamarijn. Voorzitter Ronald Ruijters van het herdenkingscomité introduceerde de sprekers. Het wijkkoor wisselde de sprekers af met enkele liederen.

Getuigenissen blijven vertellen

Burgemeester Bruls stond in zijn toespraak uitvoerig stil bij de grote wonden en het vele leed dat de oorlog in Nijmegen veroorzaakte. ‘De burgers waren al gewend geraakt aan de vele granaten en bommen. In het Waterkwartier veroorzaakte de bominslag pijn die voelbaar is tot op de dag van vandaag’, aldus de burgemeester. ‘Het is tekenend dat steeds meer mensen die de oorlog zelf niet meegemaakt hebben herdenkingen zoals deze bijwonen, al hebben zij het nu beter dan ooit. Het is bemoedigd dat veel jongeren beseffen dat vrede en vrijheid niet vanzelfsprekend zijn en daarom stil staan bij alle onschuldige slachtoffers. We doen het vooral voor onze jeugd. Dat kan vooral door de talloze persoonlijke verhalen en getuigenissen te blijven vertellen.’

Ontbering en omzwervingen

René Engelen, zoon van ooggetuige Jos Engelen die als jongetje het drama meemaakte, gaf het ooggetuigenverslag van zijn vader. Deze schrok van de oorverdovende klap en bleef eerst totaal verdoofd onder het stof en gruis liggen. Pas toen realiseerde hij zich dat hij moest helpen. Hij wist zijn zuster onder het puin uit te halen, maar zijn opa was weg. Deze was door de explosie uit het huis geslingerd, in de tuin beland en vervolgens meegenomen door hulpverleners. Pas na weken zoeken, vond de familie hem terug bij de noodhulp. Daarna begon voor het gezin een tijd van ontbering en omzwervingen die eindigde in de Jan van Galenstraat in Bottendaal. De familie Engelen is nooit meer teruggekeerd naar het Waterkwartier.

Saamhorigheid

Eenzelfde verhaal vertelde Maria, zuster uit de Clarissenorde. Zij vertelde hoe een medezuster als 7-jarig meisje de oorlogsjaren in Nijmegen beleefde en hoe kinderen snel gewend raakten aan het oorlogsgeweld. Fluitende granaten, vallende bommen en sirenes begeleidden de kinderen op hun schoolweg met schuilkelders als tussenstop. Alles was op de bon, maar vaak was er niet genoeg te eten. Vrijheid zei hen niets want radio en kranten waren verboden. Toch was er ondanks alle ellende veel saamhorigheid. Mensen hielpen elkaar voortdurend, al was het maar met parachutestof voor het jurkje voor de eerste communie.

Zelfgeschreven gedicht

Leerlingen van basisschool De Aquamarijn herdachten de bominslag met een zelfgeschreven gedicht. Zij noemden de doden bij naam en  ontstaken voor ieder van de slachtoffers een kaarsje. Na het blazen van de Last Post en 2 minuten stilte werden kransen en bloemen gelegd. Met het lied ‘We’ll meet again’ sloten het koor en alle aanwezigen de herdenking op toepasselijke wijze af.

---

Dit bericht delen: