[Column] Dè es so!: De Bevrijding

Dat het filmscript, naar het oorspronkelijk korte verhaal van Stephen King, potentie had, mag geen verrassing heten. Daarbij bleek de hoofdrolverdeling tevens een gouden greep. Met Tim Robbins als Andy Dufresne, een veroordeelde moordenaar, en Morgan Freeman in de rol van Ellis Boyd ‘Red’ Redding, medegevangene en alwetende verteller, worden we meegezogen in het levensechte verhaal van hun getraliede vriendschap.

Helaas werd geen van de zeven Oscarnominaties verzilverd met het felbegeerde gouden beeldje. In retrospectief natuurlijk volslagen idioot. Wellicht kwam het doordat men het in datzelfde jaar op moest nemen tegen de uiterst populaire ‘Forrest Gump’ met Tom Hanks. Tja, ‘Life is like a box of chocolates. You never know what you’re gonna get’. Toepasselijk ook wanneer je je bedenkt dat Hanks omwille van ‘Forrest Gump’ de rol van Andy Dufresne aan zich voorbij moest laten gaan. Maar misschien kwam het gewoon doordat de film moest rijpen, zoals een goede kaas of wijn. Hoe dan ook, mooie dingen zijn er om gedeeld te worden.

Al sinds jaar en dag sluit ik met deze film het schooljaar af in mijn derde klassen, omdat de thematiek van verlossing, hoop en vriendschap onvergankelijk is. En hoewel het lijkt dat mijn nostalgische hunkering doorslaggevend is bij de keuze voor deze jaren negentig film, blijkt het eigenlijk al meer dan een decennium het enthousiasme van mijn leerlingen te zijn.

Deels komt dit door de vele voortreffelijke quotes die zijn vervlochten met het verhaal en die nimmer gescript lijken. Met hetzelfde gemak waarmee poëzie kan passen als een Sinterklaasgedicht bij het getrokken lootje, zo kunnen de Shawshank wijsheden als krachtig klittenband op individuele ervaringen worden geplakt.

Na gewenning aan deze wekenlange intelligente lockdown zullen Reds woorden meer dan ooit tevoren in betekenis doordringen: ‘These walls are funny. First you hate them, then you get used to them. Enough time passes, you get so you depend on them. That’s institutionalized.’ Dat de muren evenwel op sommigen afkomen, wordt kracht bijgezet door een simpel: ‘Some birds are not meant to be caged.’

Maar ook de persoonlijke realisatie, nu bijna alles verplicht tot stilstand is gekomen, dat de jakkersleur waaraan de mensheid onderhevig was eigenlijk tegennatuurlijk was, wordt treffend verwoord: ‘The world went and got itself in a big damn hurry.’

Echter ook in dit nieuwe, zenwaardige levensritme, blijf ik continu op mijn qui-vive, en dat zorgt er momenteel voor dat ik enkel ademhaal en niet meer echt leef. Een typisch geval van: ‘Fear can hold you prisoner’ doch ‘Hope can set you free.’ Ik moet deze angst van me af zien te schudden en vrij zien te komen als een vogel, met in mijn achterhoofd de gevleugelde woorden van Andy die doorklinken als een mantra: "I guess it comes down to a simple choice, really. Get busy living or get busy dying.’

Houje

Meer columns van Nathalie lezen? Lees hier de voorgaande column. 

---

Dit bericht delen: