.gif)
Missie baby's in de bush: twee kleine dappere strijders
Acht maanden terug in de tijd, april 2017. In de houten huisjes op de NICU liggen buurvrouw Yillian en buurman Norbert. Yillian is zo’n 4 maanden te vroeg geboren en weegt slechts 500 gram. Buurman Norbert, helft van een tweeling, is zo’n 3 maanden te vroeg geboren en weegt iets meer dan 700 gram. Zijn broertje overleed tijdens de traumatische bevalling. Norbert werd kortdurend gereanimeerd, maar greep het leven aan. Norbert met z’n blauwe muts. Yillian met haar gele muts. Hun dappere moeders worden dikke vriendinnen en verblijven maanden samen op de NICU. Beschermengelen voor hun kwetsbare kroost. Team NICU vecht hard voor deze twee dappere strijders en met resultaat..
8 maanden later
1 december 2017. Luid gekraai, glimmende kraaloogjes en een brede glimlach vullen de NICU. De relatief kleine, benauwde ruimte vult zich met liefde en ontlading. Yillian, nu ongecorrigeerd 9 maanden oud, is een prachtige, spekkige baby van 7 kilogram. Zwarte krulletjes vullen haar volle bolletje. Enigszins verschrikt staart ze de onbekende ‘wazungu’, blanken, aan. Een gulle lach schenkt ze alleen aan haar vertrouwde moeder. Norbert, nu ongecorrigeerd 8 maanden oud, is een lolbroek. Zijn guitige koppie kijkt speels in de rondte. Ik pak hem schaterlachend van zijn moeder aan. Gefocust op mijn blonde lokken vermaakt hij zich opperbest. Wanneer Yillian iets meer gewend is, komt ook zij op schoot. Aandachtig tasten ze elkaar af. Grote ogen staren vragend naar m’n witte huid. Het ijs is gebroken als ik gekke geluidjes begin te produceren met m’n mond. Een ware fotoshoot volgt. Als de modelletjes in de dop het ziekenhuis weer verlaten, gloei ik van trots. Dit is waar we het allemaal voor doen! 8 maanden geleden hing het leven van deze kwetsbare kindjes nog aan een zijden draadje. Inmiddels zijn het spekkige baby’s die genieten van het leven! Twee jaar geleden ondenkbaar. Geen afdeling voor zieke baby’s. Enkel een aanrecht, survival of the fittest.Drukke NICU
In het weekend vond een ware babyboom plaats. Op jaarbasis worden gemiddeld 11.000 baby’s geboren in het drukke missieziekenhuis, dit zijn er gemiddeld 20 per dag. De NICU is volledig opgevuld met gezellige, felgekleurde Afrikaanse doeken. Als je goed kijkt, ligt in de meeste van deze doeken een piepklein baby’tje. Vaak piekt er net een gekleurd mutsje boven de doeken uit. Meerdere ukkies liggen samen lekker knus in een couveuse. Zuurstofapparaten draaien overuren en ronken hard over de afdeling. De generator verricht hard werk om de NICU te kunnen laten functioneren. Circa eenmaal per uur is het donker, want dan trekt de generator het niet meer. Nauwkeurig monitoren we dan de kwetsbare kindjes die zuurstoftherapie krijgen. Geen stroom betekent namelijk ook: geen zuurstoftoediening.
Afrikaanse mama’s
Tanzaniaanse klederdracht omvat veelal kleurrijke doeken met drukke patronen. Alle kleuren van de regenboog zijn verwerkt. Van deze doeken worden veelal imposante, wijde jurken gemaakt met plofschoudertjes als waar pronkstuk. Ook een passend stukje stof als hoofddeksel mag niet ontbreken. Om maximaal te integreren hebben Marije en ik een traditionele Tanzaniaanse jurk laten ontwerpen. Een eerste passessie leverde een hoop hilariteit op. In stijl scharrelden we over de lokale markt en werden we van alle kanten overvallen met complimenten. We verplaatsten ons vervolgens naar het ziekenhuis om de mama’s te verrassen met onze nieuwe look. Om de ervaring helemaal compleet te maken, werden twee pasgeboren baby’tjes op onze rug gebonden, die vervolgens vredig in slaap vielen. Een mooie, vertrouwde manier om je baby dichtbij je te dragen.
Onderwijs op maat
Ik struin structureel met een reanimatiepop onder mijn armen door het ziekenhuis. Te pas en te onpas ‘beval’ ik en wordt een beroep gedaan op kennis en kunde van de verpleegkundigen. Afgelopen week lag ik met mijn benen in de stijgbeugels op een bed in de verloskamers. Dit zijn overigens drie grote ruimtes, waarin meerdere bedden staan. Afgeschermd met slechts een blauw gordijntje is privacy ver te zoeken. Een pop moet tijdens deze trainingen geregeld plaatsmaken voor een echt baby’tje, dat slecht ter wereld komt. Afgelopen training werden onze verpleegkundigen blootgesteld aan drie echte reanimaties. Trots toonden zij wat ze in hun mars hebben. Er zijn nog een boel hobbels op de weg, letterlijk en figuurlijk, maar een mooie basis ligt er. Op naar verdere verbetering van het huidige niveau!
Wilt u ook een steentje bijdragen aan Project NICU?
Ga naar de website van Stichting Vrienden Sengerema Hospital.
Eerdere blogs van Milou van Ingen en achtergrondinformatie zijn te vinden op de website van Helping Babies.
Dit bericht delen:
Advertenties
