Missie baby's in de bush: 3 maanden te vroeg geboren

Zaterdag 25-11-2017. Om 04.45 loeit de wekker door m’n donkere appartement. Ik geniet nog even van de oorverdovende stilte. Ik staar naar buiten en zie een dun laagje ijs glinsteren op de voorruit van mijn auto. Een leeg gevoel maakt snel plaats voor zich ontpoppende vlinders. Het is helder buiten, sterren staan hoog aan de hemel. Over meer dan 7000 kilometer gaan we naar dertig graden temperatuurverschil. Van droge kou, naar vochtige warmte . Van herfst naar zomer. Van een geavanceerde Intensive Care voor zieke baby’s, terug naar de basis. Van Nederland naar Tanzania.

Welkom thuis

Na een reis van circa 30 uur arriveren we in het nabij Sengerema gelegen Mwanza. We betreden de krakkemikkige maar functionele veerboot. Ondertussen vliegen de aanbiedingen ons om de oren. Van droge vissenkop tot nekversieringen van geel en goud plastic. De toeter loeit, de boot is vol genoeg om de overtocht over het Victoriameer te kunnen maken. Het meer oogt sereen. Het wemelt er echter van de krokodillen. Een zacht briesje maakt het zeer aangenaam. Het regenseizoen is aangebroken, dus de weg naar Sengerema is deels weggevaagd. We manoeuvreren ons over de hobbelige zandweg en moeten af en toe met een aanloop het diepe water door. Na 1,5 uur komt ons vertrouwde Sengerema in zicht. Mijn hartslag neemt toe, ogen beginnen te glinsteren en mijn buik vult zich met fijne kriebels. Welkom thuis!

Ziekenhuis

De eerste treden in dit grote districtsziekenhuis voelen magisch. Dit is de plek waar ik in Nederland dagelijks over droom. Een inmiddels vertrouwde wereld. Een die haaks op ‘mijn wereld’ in Nederland staat. De wegwijzers waarop ‘NICU’ aangegeven staat, pronken aan het plafond van het verder open ziekenhuis. Als vanzelf word ik naar ‘onze trots’ getrokken. Magnetisch. Bij binnenkomst wordt mijn aandacht direct getrokken door Luci. Zojuist zo’n 3 maanden te vroeg geboren. Grote kijkers en een rood, doorzichtig huidje. Amper het gewicht van een pakje suiker. Een actieve dame, die in haar veilige ‘huisje’ op de NICU ligt. In haar arm, ter grootte van een luciferstokje, zit een geel infuus, waarover ze antibiotica en extra suikers krijgt. Optimale zorg voor deze premature dame, in een suboptimale setting.

Essentieel materiaal ontbreekt

Flexibiliteit is een kerneigenschap die je moet bezitten in Sengerema. We blijken tijdens werkzaamheden essentieel materiaal te missen op de NICU. In plakkerig operatiepak en met veel te grote witte jas springen we achterop een piki piki, een motor, en laten ons door de groene, zanderige heuvels naar het nabijgelegen centrum rijden. Na het bij elkaar scharrelen van het gewenste materiaal, struinen we vervolgens over de markt, op weg terug naar het ziekenhuis. Al stof happend worden we ingehaald door de ambulance van het ziekenhuis- en worden we in stijl door dit imposante voertuig afgezet op onze afdeling. Tatu, tatu…

Medicijnman

We betreden met een horde verpleegkundigen vervolgens de afdeling. Onze blik valt op een mannetje van ruim twee weken oud. Hij moet erg hard werken om zijn ademhaling te handhaven en vecht voor z’n leven. Zijn donkere kijkers passen prachtig bij de bos krullen op z’n bolletje. De verpleegkundigen herkennen adequaat ‘alarmsymptomen’. Samen pluizen we uit dat de moeder met haar pasgeboren kroost naar een lokale medicijnman is gegaan. De kleine heeft lokale kruiden gehad- in een poging hem te genezen van zijn vermoedelijke longontsteking. Inventief stelt het team een beleid voor- en gaat over tot uitvoering. De tijd zal uitwijzen of dit voldoende is- en gaat aanslaan.

Warmte en liefde overheerst

De generator in het grote districtsziekenhuis maakt ondertussen overuren. Er klinkt luid gebrom door het ziekenhuis. Heel Tanzania zit zonder stroom. Stroom, die essentieel is om de NICU te laten functioneren. Wereldnieuws dat ook de Nederlandse pers bereikt heeft. Een fenomeen dat in Sengerema niet ongebruikelijk is. Sinds onze aankomst zitten we grotendeels zonder stroom- en stromend water.

Ondanks het vele leed dat onze ogen te verduren krijgen, overheerst de overweldigende brede glimlach en hartelijke warmte- en liefde van de bevolking in Sengerema. Kinderen spelen stralend met een lege fles op straat. Alle voorbijgangers groeten meer dan vriendelijk. Over een week wordt ons avontuur vervolgd.

Wilt u ook een steentje bijdragen aan Project NICU?
Ga naar de website van Stichting Vrienden Sengerema Hospital.
Eerdere blogs van Milou van Ingen en achtergrondinformatie zijn te vinden op de website van Helping Babies.

Dit bericht delen: