Column 'Omdenken. Van Waalkade naar park.'

Het is schitterend weer en we hebben zin om even te chillen in het park. Al halverwege de Grotestraat horen wij de Montgomery-fontein het water vanuit de Waal omhoog spuiten. Het is de hoogste van Nederland en na Genève misschien wel één van de mooiste fonteinen van Europa. En iedere keer weer een genot om naar te kijken en te luisteren.
Op de hoek bij de oude Waalkade lopen de uit het treintje geklommen Spanjaarden als een speer naar Bikestore Slowspeed. Eigenaar Theunissen doet goede zaken. De verhuur van Solexen en Beachcruisers is big business deze dagen. De folders van de diverse routes liggen gratis in een kaartenbak voor zijn shop. En als je de fiets na een dag huren wilt kopen krijg je een vette korting. Slim.
Wij slaan rechtsaf het park in. Door de Nijmegenaren inmiddels omgedoopt tot “de Fontein”. Een aantal Japanners is met het nieuwste model selfie-stick foto’s aan het maken van onze nieuwste aanwinst. Wat je overigens geen selfie-stick meer kunt noemen naar mijn idee. Meer een wandelende fotostudio. Ieder zijn ding. Kinderen staren naar de immense fontein en springen opgewonden op en neer. De zon geeft het wegwaaiende water de mooiste kleuren. In de speeltuin en bijgelegen bankjes naast dit waterparadijs is het volle bak.
Een straatartiest zet net zijn muziek aan en begint in het park een balletje hoog te houden, terwijl hij al ballend, de antieke lantaarnpaal omhoog klimt. Afgekeken van de grootheid uit Parijs maar dat maakt het niet minder mooi denk ik met een big smile. Iets verderop in het park is een klein groepje mensen aan het bootcampen. Een paar senioren maken gretig gebruik van de door de gemeente neergezette rek- en hangstangen en sportapparatuur. Sportschool My Health die hier vorig jaar aan de kade zijn deuren opende, had een vooruitziende blik.
Samen met Evi loop ik naar Luigi. Eén van de vier straatventers die het geluk heeft een ventvergunning te hebben in het park en pal aan de wandelboulevard. De vier oude Italiaanse ventkarretjes zijn op zich al een attractie maar het ijs bij Luigi scoort echt de hoofdprijs. Al zijn de bockwursten uit het karretje van Gunther ook helemaal af. Bij Gunther staat een rij. Wij lopen langs Lawrence, de Canadese student die hier is blijven hangen en nu smoothies met de raarste smaken verkoopt.
Hippe tieners op skates nemen al lurkend van hun smoothie even een pauze voordat ze weer verder gaan raggen. De aangelegde paden rondom en in het park zijn ideaal voor skaters. Ze hebben hun eigen trails zodat de voetgangers zich niet kapot hoeven te schrikken dat ze overhoop geskated worden. De woonstudio’s voor studenten die onlangs in het Holland Casino zijn gekomen, zijn met hun binnenplein en ontmoetingsplek een ware hotspot. Op Facebook komen dan ook regelmatig foto’s van deze trendy locatie voorbij. Unbelievable hoe dat aangepakt is. Melrose Place aan de Waal.
We lopen verder. Ik zie Dimi. Hij ziet mij niet maar hij loopt zijn zaak binnen. Nijmeegs nieuwste trots. Een eigen stadsbrouwerij aan de rivier. ‘s Morgens brouwen, en ‘s middags toeristen of locals die een rondleiding geven. En bier proeven natuurlijk. Het terrasje voor zijn zaak zit vol. Evenals die van de andere overgebleven vier horecazaken.
Het niet opnieuw invullen van de leegstaande panden met horeca maar met winkels, bedrijven en woonstudio’s, in combinatie met een stadspark blijkt zijn vruchten af te werpen en een gouden greep. De brouwerij, sportschool, de beachcruise&solex verhuur , het retromeubelwinkeltje annex souvenirshop, de hippe kledingzaak en het pand met flexwerkplekken doen het allemaal goed en vormen een perfecte mix met de kleinschalige, vernieuwde horeca en woonstudio’s. Ook het weghalen van de straat aan dit stukje kade is top. Het nieuwe park tussen de Grotestraat en het oude Casino, krijgt zo echt zijn waarde om als Nijmegenaar en als toerist de drukte van de bovenstad te ontvluchten en naar beneden af te dalen. Evi en ik lopen, al likkend aan ons ijsje, via de paden van het park naar het grote grasveld van de Beeldentuin. Een ideale plek om in het gras te liggen. Want ondanks dat de beeldentuin, the garden of fame van beroemde oud Nijmegenaren, een trekpleister van jewelste is, heerst er op één of andere manier altijd een bepaalde rust. Het geluid van het water van de fontein die een stuk verderop ligt, heeft van deze afstand een hypnotiserend effect. Ik kijk naar de rivier en ben happy.
Het is de zomer 2017. It’s just a dream. Ik heb ooit een keer puur voor mezelf eerder zo’n verhaal geschreven. In 1997. Over mijn eigen ambitie. Samen met mijn maatje een eigen café. Ik noemde het café in dit verhaaltje Sjors & Sjimmie. Mijn maatje had een boel pigment en ik was blond dus de naam was zo gevonden. Soms komen dromen dus uit. Nu droom ik dat het lelijke eendje van de stad, de Waalkade, een mooie zwaan wordt. En hoop ik dat ook nu mijn droom uitkomt. Al zou ik hier echt niet weten wie Evi is.
Bart Kouwenberg
Bart Kouwenberg is geboren en getogen in Nijmegen en eigenaar van Walk2Talk. Naar aanleiding van een artikel waarin wordt gevraagd om mee te denken over de Waalkade schreef hij bovenstaande column.
 

---

Dit bericht delen: