Spanje brandt. Nijmegenaar Geert van Nispen stelt recordpoging op Camino Francés uit

Geert van Nispen kondigde in juli aan dat hij eind augustus een poging zou ondernemen om de Fastest Known Time (FKT) op de wereldberoemde Camino Francés scherper te stellen, in de categorie self-supported style. Deze poging stelt Geert uit tot, voorlopig tot 8 september: "Een keuze uit respect voor mens, natuur en voor een land dat letterlijk in brand staat."

Geert schrijft op zijn blog: "Terwijl natuurbranden in Spanje tienduizenden hectaren verwoesten en dorpen geëvacueerd moeten worden raken ook delen van de Camino Francés afgesloten of tijdelijk onbegaanbaar door vuur en rook. Spanje brandt en dit betekent voor mij dat mijn FKT-poging op de Camino Francés wordt uitgesteld. Een keuze uit respect voor mens, natuur en voor een land dat letterlijk in brand staat.

Voor wie we verliezen
Op de eerste plaats gaan mijn gedachten uit naar hen die hun leven hebben gelaten, naar families die hun huizen en spullen in rook hebben zien opgaan en naar de bossen, dieren en landschappen die we niet terug kunnen zetten met een druk op de knop. Ook buig ik voor de brandbestrijders die dag en nacht vechten in een hel van hitte, wind en as. In Spanje woeden op dit moment zo’n veertien grote branden. Een dodelijke zomergolf die levens kost en gemeenschappen ontwricht.

Het land in vlammen
De kaart van Spanje kleurt rood. Het noorden en noordwesten staan onder druk. Ourense en het Macizo Central in Galicië branden als lonten in droog gras. In Chandrexa de Queixa groeide één brand uit tot de grootste die Galicië ooit heeft geregistreerd. Ruim 17.000 hectare verschroeid in enkele dagen. In totaal spreken verschillende bronnen over tienduizenden tot meer dan honderdduizend hectare die al dit seizoen zijn verwoest. Evacuaties, afgesloten wegen en stilgelegde spoorlijnen zijn het gevolg.

De cijfers zijn meedogenloos. Spanje strijdt tegen een veelvoud aan brandhaarden tegelijk. In León, Zamora en Salamanca worden dorpen ontruimd. In Extremadura gaan valleien op slot wanneer de wind draait en in Galicië worden smartphone-alarmen uitgezonden met dringende waarschuwingen om binnen te blijven. Hitte, lage luchtvochtigheid en turbulente windvlagen veranderen elk vonkje in een sprinter.

De kwaliteit van de lucht verslechtert rondom de branden en in gebieden die in de rookpluimen liggen. Monitoringdiensten melden stijgende concentraties fijnstof. De rook dwong ook tot het sluiten van delen van wegen en beïnvloedde treinverbindingen.

De Camino, het vuur en ik
De Camino Francés doorkruist Navarra, La Rioja, Castilla y León en Galicië. Dat pad is meer dan een lijn op een kaart; het is een ader. De berichten uit León en Ourense raken dus direct mijn wereld. Terwijl vuur in Galicië wegen afsluit en hogesnelheidslijnen richting Madrid tijdelijk tot stilstand brengt, bereiken mij meldingen van rook, verminderde zichtbaarheid en lokale afsluitingen in natuur- en berggebieden. Zelfs wanneer het pad zelf open lijkt, kan de lucht onbarmhartig zijn. Het is geen plek voor halsstarrigheid.

Elk uitstel is een keuze vóór het leven
Eerder schreef ik: elke stap is van mij. Ik koos ervoor om mijn kilometers niet aan de wind te geven, maar aan mijn benen. Niet aan geluk, maar aan toewijding. Diezelfde toewijding vraagt me nu om te buigen. Mijn FKT-poging op de Camino Francés schuif ik enkele weken door. Niet omdat mijn verlangen minder is, integendeel, maar omdat respect voor de omstandigheden deel uitmaakt van mijn avontuurlijke leven. De natuur dicteert vandaag: niet nu.

Mijn gedachten gaan terug naar nachten waarin ik buiten sliep, aan dauw op een bankje en mist die het pad verslond. Aan de Pyreneeën die mij braken en maakten. Het besef dat vrijheid soms “wachten” betekent en dat kracht soms “omkeren” fluistert. Uitstel is geen afstel. Het is trouw blijven aan de kern: lopen met hart én verstand.

Vuurlinie van menselijkheid
Aan de rand van de branden staan mensen met tuinslangen, helmen, emmers en natte doeken. Ze delen water, brood, woorden. Een vrijwilliger slaapt tegen de muur van het gemeentehuis, zijn laarzen nog zwart. De UME, brandweerkorpsen, buren. Een geïmproviseerd front. Er vallen doden; vrijwilligers, professionals, toevallige helden. Het rouwlint is stil, maar strak gespannen over dit land.

Het vuur als leraar
Vuur vernietigt, maar vuur leert ook. Het herinnert ons eraan dat niets blijvend is, dat bezittingen, bossen en zelfs hele dorpen vergankelijk zijn. Het confronteert ons met de broosheid van het leven, maar ook met de kracht van gemeenschap. Terwijl de vlammen zich verspreiden, zie ik beelden van mensen die samen staan. Die voedsel delen, voor elkaar zorgen. Het vuur brandt niet alleen hout, het brandt ook een waarheid vrij: dat we elkaar nodig hebben.

Op de Camino leer je precies datzelfde. De route is meer dan een pad. Het is een pad door mensen. Je ontmoet vreemden die vrienden worden, je deelt stilte, verhalen, brood, wijn, zweet en blaren. Misschien is dat de reden waarom het voelt alsof deze branden ook míjn route raken. Want de Camino is geen individueel avontuur. Het is een weefsel van alles en iedereen die eraan verbonden is. Een levend wezen.

Het wachten als onderdeel van de weg
Uitstellen is moeilijk. Mijn lichaam staat op spanning, elke spier wil vertrekken. Ik voel de energie van de voorbereiding, de weken trainen, het verlangen naar snelheid, de honger naar de basis. En toch zegt iets in mij: wacht.

Wachten is niet hetzelfde als stilstand. Het is de kunst om trouw te blijven aan het pad en jezelf. Ook als het pad tijdelijk onbegaanbaar is. Net zoals ik ooit in de Pyreneeën moest buigen voor sneeuwstormen of in Luxemburg door dichte mist slechts één stap vooruit kon zien. Toen leerde ik: de weg gaat nooit verloren. Hij is er altijd. Ook als ik hem nog niet kan betreden.

De Camino Francés in mijn dromen
De Camino Francés is de meest iconische route van Santiago. Van de Pyreneeën via Navarra, door de graanvelden van de Meseta, langs León en Astorga. Tot de groene heuvels van Galicië. Het is de weg die eeuwenlang mensen bij elkaar bracht, een eeuwenoude ader van hoop en geloof, van zoeken en vinden.

Mijn FKT-poging is mijn manier om in dialoog te gaan met die traditie. Niet om sneller te zijn dan de eeuwen, maar om mijn eigen grenzen te verkennen en verleggen in een landschap dat zoveel groter is dan ik. De branden herinneren me eraan dat dit landschap niet vanzelfsprekend is. Dat elke boom, elke heuvel, elke ademtocht een geschenk is.

Uitstel is ook toewijding
Gemiste kans? Nee, ik voel het tegenovergestelde. Dit uitstel ís mijn kans om te tonen dat ik luister, dat ik niet alleen loop voor mijn eigen prestatie, maar ook voor het grotere verhaal. Als ik straks vertrek, dan vertrek ik met nog meer vuur in mijn hart. Niet het vuur dat verwoest, maar het vuur dat verbindt.

Ik weet dat de dag komt dat mijn voeten opnieuw zullen landen op de stenen straten van Saint-Jean-Pied-de-Port in Frankrijk. Dat ik de Pyreneeën over zal trekken en de lange weg naar Santiago de Compostella zal inslaan. Dan draag ik de herinnering van dit moment met me mee. Dat ik niet startte uit liefde voor het pad en respect voor het land dat me draagt.

Hoop brandt trager, maar langer
De natuur keert terug. Niet morgen, misschien niet volgend jaar. Maar onder de zwarte korst wachten wortels en zaden. Er wacht een onzichtbaar leger van leven dat zal herrijzen. Net zo wacht mijn poging, verborgen achter uitstel, op het moment om opnieuw te groeien.

Tot die tijd verblijf ik in de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen. Train ik, adem ik. Ik draag de verhalen van de brandweerlieden, de bewoners, de velden en bossen in mijn rugzak.

Mijn FKT-poging zal er komen. Maar eerst mag Spanje genezen.

Het record dat Geert wil verbreken
Het huidige self-supported record op de Camino Francés staat op naam van Xander Hartwood, die vrij recent nog de route liep in een tijd van 8 dagen, 9 uur, 16 minuten en 12 seconden. Bij de vrouwen is het record in handen van Natasha Tile, met een tijd van 13 dagen, 8 uur en 44 minuten (september–oktober 2024). Geert’s doel is helder: hij wil deze klassieker sneller lopen dan ooit tevoren in zijn categorie, volledig op eigen kracht.

----------------------

• De Camino Francés is de meest belopen langeafstandswandeling ter wereld, met een rijke culturele en spirituele geschiedenis.

• FKT’s in self-supported stijl zijn in opkomst en leggen de lat hoog: fysieke topprestaties zonder externe hulp, volledig transparant geregistreerd.

• Geert weet als geen ander hoe fysieke uitdaging en innerlijke zoektocht elkaar versterken. Zijn trajecten zijn niet alleen snel, maar ook eerlijk, menselijk en inspirerend.

• Zijn tocht maakt deel uit van een groter project: een langdurige voettocht door Europa, waarin hij natuur, beweging en persoonlijke groei verbindt.

---

Dit bericht delen: