Toegankelijk? Kroegentocht legt obstakels in het centrum van Nijmegen bloot

Wie in een rolstoel de Nijmeegse binnenstad wil verkennen, moet van goeden huize komen. Drempels, bloembakken en ontoegankelijke terrassen maken het centrum tot een hindernisbaan – ondanks dat de binnenstad op papier het hoogste toegankelijkheidsniveau heeft gekregen.

Ingezonden door Els van der Ploeg, coördinator toegankelijkheid Zelfregiecentrum Nijmegen

“Hier kon ik vroeger gewoon het café in om een biertje te drinken, maar nu lijkt het wel alsof de binnenstad omgekeerd geëvolueerd is” moppert George, een vriendelijke man van middelbare leeftijd met een progressieve spierziekte.
George heeft een punt. Waar hij vroeger aan het terras in de Grotestraat zat, blokkeren tegenwoordig strak gelegde vlonders de toegang voor mensen die slecht ter been zijn. Op andere plekken zijn bloembakken voor de sier op de stoep geplaatst – met alle gevolgen van dien.

Nijmegen Toegankelijk? Alleen op papier
De gemeente Nijmegen heeft zelf het Handboek Nijmegen Toegankelijk opgesteld. Hierin wordt de binnenstad aangeduid met het hoogste toegankelijkheidsniveau: paars. Dit houdt in dat alle openbare ruimten binnen het aangeduide gebied volledig toegankelijk horen te zijn. Door obstakels op de stoep blijkt in de praktijk dat, van de dertien bezochte cafés in de binnenstad, er slechts één rolstoeltoegankelijk is.
Volgens het handboek moeten stoepen en wegen goed begaanbaar zijn – geen drempelloze utopie, maar wel een minimum aan toegankelijkheid. En het is de gemeente die dat beleid moet uitvoeren én handhaven.
De terrasregels opgelegd vanuit de gemeente zijn duidelijk: '' Het terras mag niet in de weg staan van mensen met een beperking'' (Terrasvergunning aanvragen of wijzigen - Gemeente Nijmegen)

Wat zegt de ondernemer?
Het Zelfregiecentrum Nijmegen (ZRCN) onderzocht de toegankelijkheid van de binnenstad en sprak met meerdere horecaondernemers. Wat opvalt: de meeste ondernemers tonen begrip en zijn bereid om te helpen wanneer een probleem zich aandient.
Toch nemen zij zelden zelf het initiatief om hun onderneming toegankelijker te maken. De reden? Volgens ondernemers wordt er niet op gehandhaafd óf zij zijn niet bekend met de toegankelijkheidsnormen van de gemeente.
Zonder concrete stimulansen of verplichtingen blijft toegankelijkheid voor velen een blinde vlek. Er is wel bereidheid, maar weinig urgentie. Zo ontstaat er een impasse: niemand zet de eerste stap, waardoor de situatie blijft zoals die is.
De wil is er wel degelijk. Zodra we op een obstakel stuiten schieten personeel of zelfs gasten bij om een obstakel tijdelijk te verplaatsen zodat iemand met een beperking de stoep op kan. Maar een duurzame oplossing blijft uit – en het volgende obstakel wacht vaak al een paar meter verderop.

De drempel verlagen doen we samen
Nijmegen wil zich profileren als inclusieve en toegankelijke stad. Maar zolang de praktijk achterloopt op het beleid, blijven veel inwoners letterlijk buitengesloten van hun eigen stad.
Toegankelijkheid vraagt om meer dan goede bedoelingen – het vraagt om actie. Heldere regels, consequente handhaving en ondernemers die hun verantwoordelijkheid nemen. Want: alleen samen maken we van drempels doorgangen.

---

Dit bericht delen: