Gezien de huidige temperaturen lijkt het onderwerp van deze column wellicht uit de lucht gegrepen, maar de actualiteit is soms net zo grillig als het weer. Geattendeerd op het nieuws over de vertraagde opening van IJsbaan Triavium, raakte de verbazing me weer eens als een bliksemschicht. Verwondering is synoniem aan mijn persoon. Echter, helaas dit keer niet het soort verwondering dat Plato en Aristoteles als het begin van de filosofie beschouwden, maar het soort dat de Engelsman ‘flabbergasted’ noemt, oftewel verbijstering. Steeds. Weer. Opnieuw.
Het gemak waarmee namelijk pasgeleden werd meegedeeld dat de opening van het Triavium ten minste drie maanden op zich laat wachten, liet ook mij niet koud. En hoewel ik zelf geen fervent schaatsster ben, ken ik wel een inmiddels zeer teleurgestelde ijshockeyer die uitkeek om in september weer het ijs op te mogen glijden.
Hoe is het toch mogelijk dat men hartje zomer constateert dat een noodzakelijk installatie-onderdeel dat ijs maakt, onherstelbaar kapot is en het schijnbaar minstens tot december gaat duren voordat dit euvel kan worden verholpen? Waarom moet alles altijd zo lang duren? Waarom? Het antwoord is in dit geval niet het Suezkanaal.
Ditzelfde geldt ook voor de aankondiging van de ‘tijdelijke’ sluiting van stadsbrug De Oversteek, die na negen jaar vraagt om een vers laagje asfalt. Toegegeven, het viel me afgelopen weekend op toen ik de oversteek maakte dat het wegdek me hier en daar deed denken aan een lappendeken. Eentje waarbij het ene breisel meer op een dubbele gerstekorrel leek dan het andere. Toch vind ik als leek de geraamde brugsluiting, van maar liefst vijf weken vanaf aankomende woensdag, ietwat overdreven. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat er naast asfaltering ook nog andere werkzaamheden op het programma staan, zoals het maken van een doorgang voor een nieuw fiets- en voetgangerspad aan de noordkant van de overspanning.
Maar kan iemand mij uitleggen waarom men in Nederland, dat door de wereld wordt gelauwerd om megalomane bouwsels als De Afsluitdijk – een circa honderd jaar oud, 32,5 kilometer lang, ingenieus project gebouwd in slechts 5 jaar – bijna een hele zomervakantie moet doen over het restaureren van een bruggetje? Enig simpel kruislings vermenigvuldigen 'leert' mij als alfaatje dat, met deze Afsluitdijk in het achterhoofd, twee weken uittrekken voor werkzaamheden aan De Oversteek ruimschoots genoeg zouden moeten zijn.
In 2005 bouwde de Chinese zakenman, Zhang Yue, in iets meer dan twee weken een wolkenkrabber van 57 verdiepingen met de ironische naam ‘Mini Sky City’. Laat dat even langzaam tot je doordringen … Misschien moeten we na de asfaltering van de brug en opening van de ijsbaan, deze liefkozend omdopen tot respectievelijk Het Oversteekje en Het Triaviumpje. Daarnaast doe ik graag een pijnverzachtende suggestie ten behoeve van onze ijsminnende schaatsvrienden: vanaf eind augustus structureel een autoloze zondag op onze stadsbrug om ruimte te bieden voor ijshockeyers en andere schaatsfanaten, om zich al skeelerend voor te bereiden op het uitgestelde schaatsseizoen.
Houje!