[Column] Dè es so! De stem van de elite

Bij toeval loop je, als je geluk hebt, zo nu en dan tegen een podcastpareltje aan, nadat je je een weg door de modder hebt gebaand. De ‘Strong Viking Mud Edition’ is er niks bij. Zo ontdekte ik in coronatijd Ruud de Wilds podcast ‘Rauw’, waarbij een uiterst simpel concept wordt gehanteerd, volgens een vaste receptuur met als ingrediënten: een BN’er, een kookwekker op 30 minuten en een vragenlijst. De leukste BN’er (lees in dit geval: bekende Nijmegenaar) in ‘Rauw’ was Sinan Can. Zo kwam ik dingen over mijn stadsgenoot te weten die mijn ontzag voor hem als journalist deden groeien. Want wanneer je zo bevlogen met je werk bezig bent als hij, is journalistiek geen beroep meer, maar een roeping. Het nadeel van deze wekkerwerkwijze is dat wanneer het gesprek interessant dreigt te worden, de wekker alweer afgaat. Enslaved by the bell! Daarnaast vind ik Ruud de Wild geen begenadigd interviewer, maar meer een veejay met een vragenlijst.

Wat dat betreft is Gijs Groenteman uit een compleet ander hout gesneden dan Ruud. Als zoon van Hanneke lijkt de kunst van het interviewen hem met de paplepel te zijn ingegoten of minstens genetisch te zijn bepaald. Met zijn podcast ‘Met Groenteman in de kast’ voert hij, in de archiefkast op de redactie van de Volkskrant, prachtige gesprekken met zijn gast waarbij diens ziel minutieus door hem wordt blootgelegd. Niet de kookwekker maar de gast bepaalt de diepgang. Waardoor een komma een punt kan worden, maar een punt geen komma.

Dat Gijs nog leuker is met een sidekick, bleek toen ik door een vriendin attent werd gemaakt op de podcast ‘Teun en Gijs vertellen alles’. Samen met zijn jeugdvriend Teun neemt hij, vanuit Hotel V in onze hoofdstad, hun elitaire grachtengordelachtergrond onder de loep, al dan niet uitvergroot. Afgewisseld door reclame voor onder andere een matrassenmerk, wordt ook mama Hanneke wekelijks gebeld en wordt naast een keukenrecept van Teun ook steevast een Beatles-tip gedeeld.

Al wandelend en fietsend door het wonderschone Nijmegen worden, naast mijn ogen, mijn oren getrakteerd door de spitsvondigheden en humor van beide heren. Hysterisch lachend vang ik de blikken van voorbijgangers die angstvallig op zoek zijn naar mijn begeleider.

Sinds kort ben ik de sidekick van Toine in het wekelijkse radioprogramma ‘Het Nijmeegs Nieuwscafé’. Met Toine lijk ik eenzelfde klik te hebben als Gijs met Teun. Althans, dat maak ik mezelf wijs. Terwijl onze gespreksitems worden afgewisseld door muziek, kletsen wij op de achtergrond onbedaarlijk verder, terwijl in de verte onze geluidstechnicus Ben de tijd bewaakt en ‘nog twee minuten!’ articuleert. Misschien moet ik mijn leest uitbreiden als podcastmaker. Ik denk dat ik mijn roeping heb gevonden! Gelukkig voor de luisteraar kan hij nog altijd zelf bepalen of hij het hiermee eens is.

Houje!

Meer columns van Nathalie lezen? Lees hier de voorgaande column.

 

---

Dit bericht delen: