[Column] Dè es so! Keuzestress

Wie de komende tijd niet stil kunnen blijven zitten zijn de groep-achters van het Rijk van Nijmegen. Zij moeten zich naar aanleiding van hun schooladvies gaan oriënteren op een middelbare school en de keuze is overvloedig. In tegenstelling tot mijn eigen middelbare schooltijd waarbij ik ineens uit ‘maar liefst’ twee middelbare scholen kon kiezen, omdat eentje sinds een jaar ook over een vwo-afdeling beschikte, had ik de keuze toch snel gemaakt. Aangezien die ene te boek stond als kakkineuze, school ging ik toch maar voor die andere. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik me van een Open Dag niks kan herinneren.

Tegenwoordig worden we overspoeld door een tsunami aan keuzemogelijkheden. Op ieder mogelijk gebied. Internet heeft de wereld aan de ene kant verkleind, maar de belevingswereld is groter dan ooit. Het heeft zeker zijn voordelen om te weten wat er te koop is, maar daarin schuilt een bijkomend nadeel, want is wat je ziet ook daadwerkelijk wat je krijgt?

Toen ik eind jaren negentig Engels studeerde en op buitenlandstage moest naar een Engelstalig land, was het internet nog geen gemeengoed. Met veel gepiep en gekraak werd er een verbinding gelegd met het wereldwijde web via de analoge telefoonlijn; tot grote ergernis van het thuisfront wanneer men wilde bellen of bereikbaar wilde zijn. Inmiddels beschik ik net zoals vrijwel iedereen over een standaard internetverbinding, maar ik kan niet wachten tot de glasvezelmonteur is langs geweest. Al was het alleen maar zodat voorbijgangers niet meer over dat ontsierende, oranje draadje uit mijn stoep kunnen struikelen.

De keuze die ik anno 1999 maakte voor een stageplek in het buitenland werd grotendeels ingegeven door jeugdige naïviteit en naast het geloof in Windows, ook in window dressing. Op basis van hun homepage met digitale verkooppraatjes koos ik namelijk voor Nene University College te Northampton. Ik was er vast van overtuigd dat het hemel op aarde zou zijn. Aangezien er maar twee stageplekken te vergeven waren, verzwegen mijn studiegenootje met wie ik zou gaan en ik aan medestudenten onze voorkeur. We wilden anderen niet op dezelfde gedachte brengen.

Spijt als haren op mijn hoofd had ik toen ik na een vlucht, trein en dubbeldekker bus eindelijk op de plaats van bestemming aankwam. Ik voelde direct dat dit niet de plek was waar ik mij fijn zou gaan voelen. En dan zijn drie donkere wintermaanden langer dan ooit. Die heb ik dan ook niet volgemaakt, maar heb stiekem eerder een vlucht naar huis genomen.

Drie maanden minus een beetje is te overzien, maar wanneer je minimaal vier jaar doordeweeks meer uren doorbrengt op school dan daarbuiten dan is het van belang dat je je senang voelt. Een voorproefje op dat gevoel kon de groep-achter afgelopen zaterdag gelukkig live ervaren op de vele Open Dagen die door middelbare scholen waren georganiseerd. Door het analoge ‘gewindowdress’ prikt de jeugd van tegenwoordig feilloos heen en uiteindelijk is de sfeerbeleving bepalend voor het gevoel of het je clubje is. Voor mij geldt dit al bijna zeventien jaar in Wijchen en hopelijk voor hen ook.

Houje!

Meer columns van Nathalie lezen? Lees hier de voorgaande column.

---

Dit bericht delen: