[Column] Dè es so! Zwart wit

Helaas is het een utopie om te denken dat er nooit meer haat zal zijn. Recentelijk hebben we nationaal tijdens de Dodenherdenking en Bevrijdingsdag wederom stilgestaan bij waartoe haat kan leiden. Net zoals bij ‘Zwart Wit’. Het herinneren lijkt soms tevergeefs.

Ik voel me vaak slechts een toeschouwer van deze eeuw en machteloos ten aanzien van de hartverscheurende nieuwsbeelden die mijn netvlies doen vollopen. Ik heb dan het gevoel dat ik er iets mee moet, maar níets mee kan. Ik kijk daarom bewust nog maar nauwelijks het mondiale nieuws. Niet omdat het me niet interesseert, maar omdat het me te veel interesseert en ik mijn binnenwereld momenteel vredig wil houden.

Daarom werd er iets in mij getriggerd toen ik van de week in mijn eigen wijk een Palestijnse vlag zag wapperen. Het is maar goed dat Willibrord Frequin niet meer in Nijmegen woont: ‘Zeg, wat zullen we nou krijgen?’ en als ludieke actie een andere, grotere formaat vlag door middel van een hoogwerker over het betreffende huis drapeert. Want een actie blijft zelden zonder reactie.

Gelukkig is mijn medemens ‘woker’* dan ooit en met dit vergrote bewustzijn voert hij actie voor alles wat hij belangrijk vindt, van milieu tot mensenrechten, in de hoop een kettingreactie teweeg te brengen met als gevolg verandering.

Gistermiddag was er in het Valkhofpark een pro-Palestina demonstratie, waarbij sympathisanten aandacht vroegen voor de huidige, schrijnende situatie in Gaza, dat momenteel wordt geteisterd door raketaanvallen.

Deze raketaanvallen deden me denken aan een fragment uit een van de meest fantastische films die ik ooit zag, ‘The Other Son’, waarbij twee baby’s gelijktijdig het levenslicht zagen in een Israëlisch ziekenhuis. Eentje is een Joodse Israëli, de ander een Palestijn. Gedurende een raketaanval worden ze in allerijl geëvacueerd en in alle tumult per ongeluk verwisseld, waarna ze nietsvermoedend liefdevol door elkaars familie worden opgevoed gedurende 18 jaar. Het wordt pas ingewikkeld wanneer de waarheid aan het licht komt en men het gevoel heeft de vijand in huis te hebben gehaald. Een sterk staaltje van: onbekend maakt onbemind.

Zoals een van de filmrecensenten zo mooi opmerkte, is het uiteindelijk niet een verhaal over twee families en twee landen, maar een verhaal over een familie en een wereld.

Ik zou wensen dat we met z’n allen wakker mogen worden en oorlogsverhalen in de toekomst alleen nog maar fictie mogen zijn en sprookjes de werkelijkheid.

Salaam-Shalom**

* woke (uitspraak: wook) is een actieterm uit het Amerikaans-Engels die verwijst naar een groter bewustzijn van de samenleving.

** Arabische & Hebreeuwse (afscheids)groet, vredewens

Dit bericht delen: